Kurorëzo atë mbi fronin, qengjin tonë,
Dhe thur një këng’ qiellore që çdo tjetre ia kalon.
Pra zgjohu dhe këndo! Ai vdiq në kryq për ne.
Si mbretin tënd atë prano, për koh’ t’përjetëshme.

Kurorëzo atë, të mishëruarin Zot,
Që triumfoi me plagët që i mori në Golgotë.
Si deg’ nga trungu del, nga rrënjët një filiz,
Na erdhi ai prej t’lartit qiell me anë të Marisë.

Kurorëzo atë, që mëkatar’t i do.
Në duart e tij dhe brinjën që e shpuan shihet kjo.
K’to plagë ai i mban ende në qiell dhe sot.
Tani aq shumë t’lavd’ruara janë! S’i v’rejnë as engjëjt dot.

Kurorëzo atë, që vdekjen e pushtoi,
I cili ësht’ ringjallur që gjithkush tani t’shpëtojë.
Ai vdiq—i qoft’ lavdi—u ngjall dhe u ngjit lart,
Që vdekjen ai ta vrasë dhe t’i ringjallë mëkatar’t.

Kurorëzo atë, që paqe rrezaton,
Që luftëra t’mos plasin më Ai me drejt’si mbret’ron.
Mbret’ria që ai ka perjetë do të rrijë;
Tek këmb’t e tij t’gozhduara në gjunj’ t’përkulemi.

Kurorëzo atë, që kohën e drejton;
Që dje ka qenë, sot është dhe që i njëjt’ do t’jet’ gjithmonë.
Aí në qiell, që kaq i lartë mbi kohë qëndron,
Në koh’ t’caktuar në kohë u shfaq të vdesë për shkakun tonë.